Pearl is al vrijwel haar hele werkzame leven actief in de zorg en kent haar pappenheimers! Old Skool, maar helemaal van deze tijd. ‘Ik heb mensenkennis en breng menselijkheid mee, dat is heel belangrijk als je dit werk doet.’ Pearl is een mensen-mens en heeft hart voor haar cliënten: ‘Ik maak altijd een praatje, maak een dansje met ze en vraag altijd welke muziek ze leuk vinden. Dat kan klassieke muziek zijn, opera of muziek uit hun jeugd. Dan zoek ik dat op mijn telefoon op met Google, of op YouTube. Vaak staan er ook veel foto’s in de kamer, dan vertellen ze daarover, over de kinderen en kleinkinderen, over vroeger. Ik probeer mijn cliënten op hun gemak te stellen en het altijd gezellig te maken. Door grapjes te maken, dan lachen we samen. Ik ben ook altijd kleurig gekleed. Vrolijk en fleurig. Dat verhoogt de sfeer en wordt altijd zeer op prijs gesteld!’ Als technologie ter sprake komt: ‘Ik ben niet heel erg handig met technologie, maar kan wel goed uit de voeten met mijn mobiel en met een tablet. Ik leer nu bijvoorbeeld Engels via Duolingo op mijn telefoon! En kleurplaten inkleuren doe ik ook, met Happy Color. Dat doe ik ook weleens met cliënten. Dat is ontspannend en altijd een leuk verzetje. Met mijn eigen werktelefoon heb ik contact met de familie en met collega’s. De tablet is ook van mijn werk. Daar en op mijn mobiel staat alle informatie van cliënten op. Of ze nog genoeg medicijnen hebben bijvoorbeeld. Hebben ze bijna niets meer, dan geef ik dat aan de wijkverpleging door en kunnen ze bestellen bij de apotheek. Mijn bezoeken aan nieuwe cliënten bereid ik goed voor en dat schrijf ik dan op papier. Als ik bij een cliënt ben, vind ik dat makkelijker dan dat op de telefoon of de tablet opzoeken.’ Los van alle nieuwe mogelijkheden blijft het persoonlijke contact belangrijk. Jongere collega’s adviseert Pearl vooral geduld te hebben. Veel geduld. ‘Rust en regelmaat zijn belangrijk. En blijven vragen, dan krijg je veel te horen. Niet haasten. Niet meteen beginnen, maar eerst een praatje maken. Cliënten op hun gemak stellen. Vragen hoe ze hebben geslapen bijvoorbeeld. Als ik bij cliënten met dementie langs ga, zijn ze als ik iets vertel het meestal snel weer vergeten. Dan helpt het enorm om papiertjes op te hangen met een instructie, want lezen doen ze nog wel.’ De opmars van nieuwe (digitale) ontwikkelingen in de zorg zoals sensoren, beeldzorg en medicijn dispensers ontgaan Pearl niet. ‘Het moet ook wel, de tijd is daar rijp voor. Dat is soms wel even wennen. Voor een nieuwe technologie zoals Genus zou ik graag de tijd willen nemen om het goed te leren kennen. Ik zou het waardevol vinden om de nieuwe mogelijkheden toe te passen. Daar zouden mijn collega’s en ik in geschoold moeten worden,  wat het is en allemaal kan. Dat van de sensoren is positief, dan kun je toch een oogje in het zeil houden. En de medicatiecontrole via beeldbellen is ook een goede ontwikkeling, dan hoeven we niet steeds langs te gaan. Zo hebben cliënten ook meer vrijheid, zijn ze zelfredzamer en dat is een goede zaak. Er komen altijd zoveel mensen over de vloer, dat is onrustig.’ Als Pearl het over haar werk in de zorg heeft bloeit ze helemaal op: ‘Een beetje kleur brengen in het leven van cliënten ervaar ik als zeer positief. Daar doe ik het voor. Het is mijn roeping om dat goed te doen. Als dat straks ook met wat hulp van de techniek kan, juich ik dat alleen maar toe.’